1 2 3 4

1En Naomi, haar schoonmoeder, zeide tot haar: Mijn dochter! zoude ik u geen rust zoeken,1) dat het u welga?
2Nu dan, is niet Boaz, met wiens maagden gij geweest zijt,2) van onze bloedvriendschap?3) Zie, hij zal dezen nacht gerst op den dorsvloer wannen.4)
3Zo baad u, en zalf u,5) en doe uw klederen6) aan,7) en ga af naar den dorsvloer; maar maak u den man niet bekend, totdat hij geeindigd zal hebben te eten en te drinken.
4En het zal geschieden, als hij nederligt,8) dat gij de plaats zult merken, waar hij zal nedergelegen zijn; ga dan in,9) en sla zijn voetdeksel op,10) en leg u; zo zal hij u te kennen geven, wat gij doen zult.
5En zij zeide tot haar:11) Al wat gij tot mij zegt, zal ik doen.
6Alzo ging zij af naar den dorsvloer, en deed naar alles, wat haar schoonmoeder haar geboden had.
7Als nu Boaz gegeten en gedronken had, en zijn hart vrolijk was,12) zo kwam hij om neder te liggen aan het uiterste van een koren hoop. Daarna kwam zij stilletjes in, en sloeg zijn voetdeksel op, en legde zich.
8En het geschiedde te middernacht, dat die man verschrikte, en om zich greep;13) en ziet, een vrouw lag aan zijn voetdeksel.
9En hij zeide: Wie zijt gij? En zij zeide: Ik ben Ruth, uw dienstmaagd, breid dan uw vleugel uit over uw dienstmaagd,14) want gij zijt de losser.15)
10En hij zeide: Gezegend zijt gij den HEERE, mijn dochter! Gij hebt deze uw laatste weldadigheid16) beter gemaakt dan de eerste, dewijl gij geen jonge gezellen zijt nagegaan, hetzij arm of rijk.
11En nu, mijn dochter, vrees niet; al wat gij gezegd hebt, zal ik u doen; want de ganse stad mijns volks weet,17) dat gij een deugdelijke vrouw zijt.18)
12Nu dan, wel is waar, dat ik een losser ben; maar er is nog een losser, nader dan ik.
13Blijf dezen nacht over; voorts in den morgen zal het geschieden, indien hij u lost, goed, laat hem lossen; maar indien het hem niet lust u te lossen, zo zal ik u lossen, zo waarachtig als de HEERE leeft; leg u neder tot den morgen toe.
14Alzo lag zij neder aan zijn voetdeksel tot den morgen toe; en zij stond op, eer dat de een den ander kennen kon;19) want hij zeide: Het worde niet bekend,20) dat een vrouw op den dorsvloer gekomen is.
15Voorts zeide hij: Lang den sluier, die op u is,21) en houd dien; en zij hield hem; en hij mat zes maten gerst, en legde ze op haar; daarna ging hij in de stad.
16Zij nu kwam tot haar schoonmoeder, dewelke zeide: Wie zijt gij, mijn dochter?22) En zij verhaalde haar alles, wat die man haar gedaan had.
17Ook zeide zij: Deze zes maten gerst heeft hij mij gegeven; want hij zeide tot mij: Kom niet ledig tot uw schoonmoeder.
18Toen zeide zij: Zit stil, mijn dochter, totdat gij weet, hoe de zaak zal vallen; want die man zal niet rusten, tenzij dat hij heden deze zaak voleind hebbe.